Om het gemakkelijk te maken, zal ik de verhalen in verschillende delen indelen. Ik weet nog dat de Barcelona verhalen (Barcelona Day 1, Day 2, Day 3, Day 4 en Day 5) ellenlange berichten werden, die misschien niet eens iedereen heeft afgelezen, if you didn’t you, shame on you big time! Dus we gaan het zo indelen:
- Canada: vlucht (heen en terug)
- Canada: verblijf
- Canada: Buffalo, NY
- Canada vs. Nederland
- Canada anekdotes (evt.)
De dag van vertrek was aangebroken, 13 juli. Onze auto stond klaar om weg te racen van de plek die ik zo gewend was. Ik wist niet wat me te wachten stond in Canada, maar ik wist dat ik ervan zou genieten. We hadden onze koffers al ingepakt van tevoren (duh) en ik had eigenlijk maar 15kg, maximum was 20. Mijn ma: Ik heb 726 euro betaald, dus beter benut je die volledige 20 kg. Ik: Maar ik heb niks meer nodig.
Dat had ik dus niet moeten zeggen, want mijn ma had nog 6 à 7 kg erbij gegooid, zodat ik over mijn limiet was. Ik zei tegen haar dat als ik spullen uit mijn koffer had moeten halen, haar spullen eruit gingen. Zij zei dat ik me aanstelde:P Het overgrote deel van onze koffers zat vol met cadeaus die mijn moeder aan onze host etc. zou schenken. Ik was er dus volledig van overtuigd dat als we terug zouden komen dat hij echt praktisch leeg zou zijn, ervan uitgaande dat we niet zoveel zooi zouden kopen:P Maar natuurlijk gaat er meer zooi terug naar huis dan mee op vakantie.
Anyway, eenmaal op het vliegveld aangekomen moesten we de rij voor Arkefly vinden. Ik denk dat als je al mijn zenuwen eruit zou halen en achterelkaar zou leggen, dat die rij nóg langer dan dat zou zijn.
Als je alle zenuwbanen achter elkaar legt is de totale lengte van het perifere zenuwstelsel ongeveer 150.000 kilometer. Dat is bijna vier keer de aarde rond.
Onze rij was belachelijk lang, terwijl we echt 3 of 4 balies hadden.
Comfort en Star was gecombineerd en dan nóg stonden er maar 20 mensen, als het niet minder was. Dus wij hebben zo’n uur in de rij gestaan. Toen we eenmaal aan de beurt waren, vreesde ik voor mijn bagage. Het was ongeveer 21 of 22kg, dus we mochten alles houden, jeej. Eenmaal binnen en afscheid te hebben genomen gingen we rondwandelen, spullen duty-free kopen (racend, aangezien we daar om twaalf uur waren aangekomen en om kwart over 1 of zoiets uit waren en we het vliegtuig in mochten om half 3 als ik me niet vergis) en gingen we richting onze gate. Toen ze de handbagage gingen checken (daar waren we ook overload, max was 7 kg, 
wij hadden soms zelfs 12kg. Alleen die van mijn zusje wilde niet over de 6.8kg) was ik vergeten dat ik nog een fles water had. Dus die man zegt: Mag ik je tas even openen? Ik had moeten zeggen: Wat als ik nee zeg? ^^ Maar ik zei: Ja. Kort maar krachtig. Hij haalt mijn fles water eruit en zegt: Deze mag je helaas niet meenemen. Ik dacht, damn geldverspilling, al was het 6 flessen voor 75ct bij de Lidl, dus ik zeg: Oh ja. Ehm, kan ik hem dan misschien aan u verkopen? ^^ Hij: Haha, nee sorry. Ik: Zucht, mag ik hem dan opdrinken. Hij, grinnikend: Okay, is goed. Dus ik begin te drinken, mijn ma ziet me en zegt: Laat ook wat voor mij over:P Dus wij drinken die flessen leeg, ging naar het toilet en had even later weer dorst =D
De reis was op zicht wel relaxt, al heb ik het gevoel dat de terugreis korter was dan de heenreis. Heenreis was volgens mij 7.5 uur en de heen reis 6.58 uur, maar ik weet al hoe dat komt want..
Hier komt een mooie brug!
.. we hadden bijna twee uur vertraging tijdens de terugvlucht. Het was echt BE-LA-CHE-LIJK warm weer toen we vertrokken uit Brampton naar het vliegveld, niet normaal. 29 graden was het, en ik had lange kleren aan want ik wist dat het ongeveer 21 graden zou zijn in Nederland. Mijn moeder had een shirt met halflange mouwen. Tien
minuten in de auto, en haar zweetplekken waren net zo groot als mijn voeten. En geloof me, die zijn groot. Ik kon nauwelijks schoenen vinden in mijn maat, terwijl ik dacht dat alles groot was in Amerika =.= Eenmaal aangekomen op het vliegveld begon het al wat frisser te worden, laat staan in de vliegtuig. Buiten had ik mijn shirt nog uitgedaan. In het vliegtuig, shirt aan, vest aan, deken over me heen. Tijdens de eerste vlucht ging de tijd vrij snel voorbij. Maar dat was waarschijnlijk omdat ze films afspeelden ((die je niet kon horen, tenzij je oordopjes had, die ik had, ik ging zelfs nog muziek luisteren, het kwam gewoon niet in me op. De terugvlucht kwam ik er wel op, maar toen speelden ze geen film af. Bummer.) Op Toronto Pearson International airport aangekomen, hadden we zo'n karretje nodig. Ik, lui beest, zag een lege ergens staan en dacht: Waarom moeite doen? Dus ik pak hem, opeens zie ik wat erin liggen and you'll never guess what it was. Die gast zou waarschijnlijk zijn leven haten als hij erachter kwam. In het karretje lag een paspoort en vliegticket! Van een 19 jarige pakistaanse jongen, wordt 20 op 17 oktober (7 juli is een veel mooiere datum, de allermooiste eigenlijk, just in case you guys want to challenge me with your dates) en immigreert naar Canada. Mijn oom was naar de klantenservice geweest om het te droppen, maar als die gast niet naar het vliegveld belt, is hij dood. Mijn tante zei nog dat hij geluk heeft dat een afrikaan het heeft gevonden, als een Pakistaan het had gevonden, had hij het kunnen doorverkopen of zelf gebruikt hebben. So if you ’re reading this, you must be damn lucky. Tenzij je niet naar het vliegveld bent geweest, dan ben je de pineut.Even nadenken, wat is er nog meer gebeurd? Oh ja, natuurlijk. We hadden dus te zware koffers, totaal waren we 16 kg over het maximum, dus mijn zusje kreeg een sticker op haar koffer met heavy xD Terwijl mijn moeders spullen erin zaten:P Geinig. Toen de handbagage werd gecontroleerd, bleek dat ik mijn nagelsetje in mijn handtas had zetten, dus ze hebben mijn schaartje ingenomen. En toen we naar new York waren gegaan, had mijn moeder goedkoop een crème gekocht die wij altijd gebruiken. Blijkbaar had ze de volle per ongeluk in haar handbagage gestopt en de bijna lege in de grote koffers, dus ze baalde nogal:P
Anyway, vanwege de vertraging kregen we een cheque van 30 Canadese dollars. Mijn oom vroeg of het per persoon was, en de vrouw achter de balie zei ja. Ik vond het vreemd, aangezien het eten in het vliegtuig al geen 30 dollar waard was, maar misschien was het zo omdat alles zo belachelijk duur was op het vliegveld. We gingen dus naar een Bacardi cafeetje, een soort van de enige spot waar je normaal avond kon eten. Wat ik en mijn zusje namen was 12 dollar en mijn moeder nam iets van totaal 15 dollar geloof ik. Blijkbaar was ons drinken 10 dollar per glas, aangezien het totaal bijna 60 dollar was. Wij
gaven dus ons briefje en die vrouw vraagt: En het wisselgeld? Contant of bankpas? Wij: Oh, geef het maar contant hoor.
Zij: Geven? Jullie moeten nog ongeveer 30 dollar betalen?
Ma: Eh, nee. We hebben 30 dollar per persoon, dus 90 dollar.
Zij: Nee, helemaal niet.
Ik: Helemaal wel, er staat hier 30 dollar, party of 3
Zij, geduld verloren: Wacht. gaat naar een andere klant en neemt zijn cheque. Kijk, hij is alleen, dus 10 dollar. Jullie hebben 10 dollar per persoon.
Shit.
Ik zag mezelf al afwassen xD Wegrennen heeft geen zin, want buiten kom je toch niet meer:P Ervoor had mijn moeder iets duty-free gehaald, dus ik moest het terugbrengen. Het was best wel schandalig, aangezien ze wilde weten waarom en ik opeens mijn engels compleet kwijt was. Drama, maar uiteindelijk was het me wel gelukt. Wat als mijn ma expres al het geld buiten het vliegveld had opgemaakt, zodat we niks mee hoefden te nemen. We would be screwed as a doll who’s being used as a dummy to test if the car seatbelts are safe enough. Het eten was niet eens zo lekker…
Vliegreis was wel okay, ik heb geen moer gedaan, alleen geprobeerd te slapen. Wat niet lukte. Ik heb wel lekker gegeten in het vliegtuig, al bleef ik maar honger hebben:P
Dit was onze vliegreis =D Ik ga proberen van mijn jetlag af te komen. In het vliegtuig kon ik niet slapen met mijn slaapmasker, misschien nu wel. Hopelijk voor 6 uur ‘s ochtends
later meer, see you next time! x
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Dankje voor je reactie :)