Verstandkies 2

It has been a while. Ik heb er wel een goede reden voor.
1. Toetsweek periode 2
2. Profielwerkstuk
3. Huiswerk
4. Ik zit bijna nooit op de computer..
But I'm back en ik blog nu via mijn telefoon, veel makkelijker! En niet alleen omdat de computer bezet is, maar ook omdat ik nu zelfs blind kan typen op mijn telefoon. Lang leve de technologie! En dan nu ter zake. Op 10 november had ik mijn kies laten trekken (lees: met geweld, een boor en alle mogelijke snijapparatuur die een kaakchirurg kan bezitten) en op 22 december moest de tweede eruit. Alleen vond ik het niet zo'n prettig idee dat ik tijdens kerst niet zou kunnen eten, dus verplaatste ik het naar 3 januari. Dat was ook niet handig in verband met het PWS en de aankomende toetsweek, dus werd het 25 januari. Laat dat nou net de week zijn waarin de CITO luistertoetsen gehouden worden, dus werd het 2 februari. Later bleek dat ik op 3 februari ging proefstuderen op de UvA, waar ik per se bij wilde zijn, dus het werd vele telefoontjes en wijzigingen later uiteindelijk 9 februari. De 'operatie' verliep normaal, ik had een arts met hele blauwe ogen, alleen kon ik zijn naam niet onthouden. Ik schudde zijn hoofd en voor de rest was het in mijn hoofd: 'blablabla..de linker was eruit..blablabla'. Volgens standaardprocedure haalde hij de tand eruit. Al ging het wel met geweld, mijn wortel wilde er niet uit. De tand werd in drieeen gebroken en ondertussen lag ik daar half verdoofd. De arts moest de boor drie keer pakken voordat het er uiteindelijk uit wilde. Na afloop ging ik naar huis, waar ik mijn plek in de bank opeiste voor de televisie om tv te kijken. Ik had de dagen ervoor 'Big bang theory' en 'Hawaii five-0' opgenomen. Ondertussen hield ik het ijs tegen mijn wang aan. Donderdag was mijn wang vrij opgezwollen, maar dat was de vorige keer ook zo. Vrijdag werd het erger dan donder, ik ging ervanuit dat dit de piek was en dat het zaterdag wat beter zou gaan. O boy, I was soo wrong. Zaterdag was het even opgezwollen als vrijdag, dan niet erger. Ondertussen leefde ik op geprakte aardappelen en vla met brood erin gedoopt. Zondag kon ik nauwelijks opstaan, ik voelde me hartstikke ***. De zwelling was verergerd en zo hard als steen geworden. Ondertussen kreeg ik om de vijf seconden van die keiharde steken in mijn wang. Ik had echt al 36 Ibuprofen ingenomen, maar ik mocht er niet zoveel in omdat dat niet gezond was. Het laatste wat ik er nog bij kon gebruiken was een leverfaal. Ik belde op naar het AMC en na vier keer door te zijn verbonden kreeg ik een vrouw aan de lijn. Ze zei dat ik een paracetamol gecombineerd met ibuprofen moest innemen en dat dat zo'n zes uur zou werken. Het werkte, maar na drie uur kwam de pijn terug. Dus nam ik er nog wat in en ging slapen. Nou, ik probeerde te slapen, maar het ging voor geen meter. Midden in de nacht werd ik wakker van de pijn en nam ik er nog een paar. Toen werkte het helemaal niet. Ik viel om 1 uur in slaap en ik werd om 4 uur wakker. Vervolgens doezelde ik een beetje in en na kwart over vijf kwam ik niet meer in slaap. Ik deed mijn lampje aan en keek in de spiegel om te kijken of de zwelling erger was geworden en ja hoor. Toen had ik het niet meer, ik liet wat tranen vloeien. Ik had geen zin om mijn ouders wakker te maken om vijf uur, dus wachtte ik tot half 8. Omdat ik niet in slaap kon komen, besloot ik 'Harold & Kumar - escape from Guantanomo Bay' te kijken op mijn portable dvdspeler. Om 7 uur moest ik naar het toilet, maar mijn ouders waren wakker geworden. Ik moest het licht aan doen en ze schrokken gewoon. Dus hups, omkleden en richting het AMC met mijn vader. Omdat het GVB staakte moesten we met de metro. De hele rit verborg ik mijn wang met mijn hoge kraag, wat eigenlijk ook wel pijn deed. Daar aangekomen melde ik me bij de balie. Daar zat een leuke jongen en hij begreep helemaal hoe ik me voelde en uiteindelijk moesten we in de wachtkamer zitten. Ik zat te whatsappen terwijl mijn vader de krant aan het lezen was.
Opvallend: veel mannen lezen de krant van achteren naar voren. Eerst sport en dan de disasters in de wereld, maar dat terzijde. Op een gegeven moment zaten we daar al bijna een half uur, toen ik me misselijk begon te voelen. Ik dacht: 'ik ga niet overgeven, ik ga niet overgeven, dat kan ook niet want ik heb niks gegeten, dan komt er alleen gal uit'. Maar toen begon ik te zweten, te rillen en begon ik licht in mijn hoofd te worden. Ik dacht: 'shit, ik ga flauwvallen, shit shit'. Dus ik tik mijn vader aan en zeg dat ik duizelig ben. Hij stond op om een zuster te halen en samen droegen ze me naar een behandelkamer. Ik had het ondertussen snikheet, maar nadat ik mijn jas uit had gedaan, had ik het ijskoud en zat ik te rillen. De arts kwam tot de conclusie dat het ontstoken was en gaf me een verdovingsinjectie. Dat deed echt belachelijk veel pijn, zoveel pijn had ik nog nooit gehad. Ik begon te huilen en stopte niet meer tot ik bij de apotheek aangekomen was. Maar eerst moest ik nog geopereerd worden en dat was het ergste want ik moest mijn mond open doen.. De arts sneed eerst de hechtingen los en zat tegen de zwelling te duwen om alle pus eruit te krijgen. Dat deed ook *** pijn, dus die hele operatie liepen de tranen over mijn gezicht terwijl ik mijn riem fijnkneep. Ik kreeg wel een compliment dat ik zo stil bleef liggen terwijl ik helse pijn onderging. Vervolgens hechtte de arts een 'drain (afvoerbuisje) in mijn mond, maar volgens mij was er iets mis met die naald want hij wilde er niet door heen gaan, tenminste dat voelde ik. Hij moest ook nog helemaal een nieuwe naald halen en die wilde er ook niet doorheen. Na de behandeling maakte ik een nieuwe afspraak en gingen we naar de apotheek om medicijnen (antibioticum) op te halen. Die gebruik ik nog steeds, vandaag is mijn laatste pil. Eigenlijk zou ik vandaag om 8 uur in de avond klaar moeten zijn, mijn routine was 12.00- 20.00-4.00u maar omdat ik vandaag (de laatste dag!) mijn wekker niet om 4 uur had gezet, was ik doorgeslapen en werd pas om half 8 heel even wakker. Dus vandaag was het 7.33-15.33-23.33. Ik heb volgens mij een kind een trauma bezorgd want ik zag heel eng uit. Een misvormd gezwollen hoofd, knalrode ogen, een behuild gezicht en een gezicht die op donder stond, omlijst met een zwarte muts en capuchon. Vervolgens duurde het 623 jaar tot de apotheker de medicijnen had, omdat er een probleem was ofzo. Ondertussen keek iedereen naar dat vreemde meisje met aan de ene kant een gezwollen wang en aan de andere kant een traan. Het bleek overigens dat mijn vader ook moest huilen toen hij me pijn zag lijden tijdens het verdoven. Hij was heel lief. Wat minder was dat toen we samen vla gingen kopen (IK KAN GEEN VLA MEER ZIEN!) rook het zo heerlijk naar versgebakken brood en alles in de supermarkt.. Torture. Dat was de ergste Valentijnsdag ooit. Maar nu haal ik alle gemiste eten weer in, ik kan weer gewoon eten! De zwelling is nog niet volledig weg, maar het ging elke dag beter :)

C'est tout. X