zo..veel...koekjes

Zaterdag.
Een zware, zware dag voor mij.
Niet alleen, ontnam Dirk van de Broek mijn echte laatste dag van uitslapen, nee, dat was niet genoeg.
Ze moesten me ook nog meeslepen, naar the horrible Balans.
De ellende begon allemaal toen ik 10 voor 7 op moest staan. What the hell, dat is mijn "kut, ik moet naar school"- tijd, niet mijn "yes, het is vakantie!"-tijd. Dat laatste is meestal later dan 12 uur 's middags. Dus ik kleed me om etc. nog half slapend en ga naar buiten. Ik neem de metro blabla, en ben op werk om 10 voor 8. (Valt het jullie eigenlijk om, dat als je ergens binnen komt, iedereen meteen naar je kijkt? creepy.)
En ja, ik mocht lekker heerlijk werken van 8 tot 5 uur :) Het was abnormaal druk, niet normaaal. Er kwam nog een man en die zei: Wauw, sterkte vandaag. Het is een gekkenhuis, ik vind het heel knap wat je doet. Houd vol.
Hij zei het echt op zo'n manier van: Ik ben trots op je, mijn zoon.
Alleen ben ik zijn zoon niet :P
Maargoed, ik hoorde van andere cassières dat 4 mensen zich ziek hadden gemeld, vanwege Balans. Dus ik zat opgezadeld met 342348923948294 klanten, great. Ik snap nu wel waarom ze zich hebben ziek gemeld.
Tijdens mijn pauzes, toen ik wat te eten ging halen, zij assistentmanager: Je komt toch wel om 7 uur terug he?
Ik: Hoezo?
Zij: Zucht. Voor balans. Iedereen moet aanwezig zijn voor balans!
Ik: Wat? Maar vorig keer hoefde ik niet.
Zij: Ja, dat was anders, die keer moet iedereen komen.
Ik denk: fuck, fuck, fuck.
Dus om zeven uur ben ik er, en krijg ik mijn opdracht. Ik moest de look-o-look snoepjes tellen en dan nadat ik iedere keer 100 heb opgeschreven, moet ik het honderdste product pakken en de prijs in een hokje opschrijven.
Het waren er 416.
Dat zijn veel snoepjes.
Maar ik was vrij snel klaar, dus ik lever mijn blaadje in. En zij geloven me gewoon niet :O Dat ik het zo snel afhad! Ze dachten, ik heb het gegokt ofzo. Wat een vertrouwen.
En toen, mocht ik de koekjesafdeling O.o
Kijk, er waren een paar Winkel-mensen, die dachten dat ze grappig waren. Dus wanneer ik bezig was met: éénenveertig, tweeënveertig, drieeënveertig. kwamen zij vrolijk langs: tweeëntachtig, zestien, vijfenvijftig. En dan ik weer: KUT, ik ben de tel kwijt. En dat vinden zij dus grappig.
En wat ook zo leuk was, waren de klanten die mij per se wat moesten vragen. Zodat ik moest stoppen met waar ik was om ze uit te leggen waar alles stond. Ik had mijn hele hand volgeschreven met getallen, maar het probleem was, dat nadat ik ze had geholpen, wel wist bij welk getal ik was, maar niet bij welk product. Damnit. Frustrating, zonder grap. En als je voor zeven uur wakker was, dan wordt je gestoord. Ik was zo belachelijk moe en raakte zo vaak de tel kwijt. Op een gegeven moment heb ik, telkens wanneer ik bij 100 was, een kruisje op een product gezet, zodat ik wist waar ik ongeveer was.
Weet je hoeveel koekjes het waren?
2729...
tweeduizendennegenentwintig koekjes, what the hell. Ik weet niet eens wat het nut ervan was. Ik heb twee uur gedaan over vierhonderzestien snoepjes en tweeduizendennegenentwintig koekjes. Ik ga nooit meer naar een balanas, vooral niet als ik van 8 tot 5 werk.

seeyanexttime!