Het studentenleven

Ja, ik zit in een nieuwe fase in mijn leven; het student zijn. Ik ben officieel  drie weken een student en het is allemaal zo.. apart. Heel anders dan de middelbare school, waar ik met 60 vwo-scholieren zat en iedereen elkaar kende. Er was altijd één plek om te chillen, binnen twee seconden was je van A naar B en op donderdag was het visdag en vrijdag kipdag. Van die eenvoud, ben ik nu naar een gigantische collegezaal met 230 man. Elke keer als ik in de collegezaal zit en er mensen naar binnen komen, zie ik nieuwe gezichten. Elke keer. Met nieuwe gezichten bedoel ik niet, die heb ik ooit wel eens gezien maar ik weet niet wie het is, maar echt zo van; ik heb jou nog nooit in mijn hele leven gezien, ik wist niet eens dat je ook G&L studeerde.

Het gaat me waarschijnlijk niet lukken om iedereen te leren kennen, het zijn er gewoon te veel. Ik ben niet echt van plan om iedereen te leren kennen, het irriteert me gewoon dat ik soms anderhalf uur naast iemand zit die niet ken. Als ik dan een gesprek met diegene voer, om de tijd te doden, zal ik na het college hem/haar niet meer zien, omdat ik tijdens een andere werkgroep totaal naast iemand anders zit. Het is eigenlijk net Chatroulette, met iemand kletsen en hup, volgende.

Wat me ook opgevallen is, is dat iedereen zo ‘aanrakeriger’ is (ik heb er geen mooier woord voor). Normaalgesproken knuffel ik nooit. Echt nooit. Alleen van die sarcastische knuffels uit zogenaamde medelijden, of soms op verjaardagen, maar dan word ik meestal geknuffeld. Mensen die ik pas heb ontmoet geef ik ook geen ‘bye-bye kusjes’, hoogstens een zwaai, knipoog, wenkbrauw move of een stralende glimlach. Op de VU word ik platgegooid met knuffels, kusjes, boxen, high fives en low fives. Ik moet toegeven, dat ik het eigenlijk zeer amusant vind. Vooral als je zowat nuchter bent (staat waarin je wel wat heb gedronken maar niet aangeschoten bent, is daar een woord voor?) en een dronken iemand een diepzinnig gesprek met je voert. Het is maar goed dat ik zo’n goedgeoefende pokerface heb, anders had ik de rest van de avond alleen gezeten gisteren omdat ik iedereen uitlach.
Maar ja, je wordt eigenlijk gewoon meegesleurd in die ‘aanrakerige’ sfeer. Het is ook gewoon fucked up als een ouderejaars weggaat en zijn armen spreidt om je een afscheidsknuffel te geven en jij wilt hem/haar gewoon een hand geven.

Het studentenleven bevalt me nu eigenlijk wel. Een veel chillere rooster dan eerst, je ontmoet heel veel nieuwe mensen waarmee je een drankje drinkt en ze vervolgens niet meer zult zien (of niet herkent) en heel veel kortingen.

Yeah, I could live like this :)