Dresscode

Ik ga écht niet meer fanantiek mee doen met dresscodes. Echt, gewoon niet meer. Ik bedoel maar, als iemand zegt ‘het is een verkleedfeest’ en je slooft je uit om als een geweldige powerpuffgirl te komen ofzo en je ziet dat iedereen als kat gekomen is met alleen wat oortjes en getekende snorharen, dan denk je awkward, let’s go change!

Ik ben deze week uitgenodigd geweest voor een zaalvoetbalwedstrijd, om te gaan supporten. Ik moet eerlijk zijn, ik houd niet van voetbal. Ik vind het een stomme sport die veel te veel aandacht in de media krijgt. Het WK, EK en ACN volg ik nog wel (alleen als Nederland of Ghana speelt), maar al die Champions League, UEFA Cup, KNVB beker en nog meer dingen kunnen me echt geen moer schelen. I don’t really care als Ajax iets wint, al woon ik zowat naast de Amsterdam Arena. Ik weet het verschil niet tussen al die verschillende wedstrijden. Als je het WK wint, dan ben je wereldkampioen, als je het EK wint, ben je Europees kampioen en als je ACN wint, dan ben je Afrikaans kampioen. Maar wat ben je als je Champions League wint? Kampioen van wat? Van hoe? Al sla je me dood. Én, ik weet nog steeds niet wat buitenspel is. Iets met verdedigers en een keeper en nog iets ofzo, maar als ze aan het spelen zijn, ziet mijn broer in twee seconden dat het buitenspel is en ik staar dan alleen naar het scherm. Met een lege blik. Geen idee wat zich daar afspeelt, wie er tegen wie speelt en wie waar moet scoren.

Maar omdat ik zo’n ongelooflijk leuke meid ben, ben ik toch maar gegaan, inclusief back-up! Ik kan sociaal zijn, maar liever niet alleen, zodat ik nog iemand heb om op terug te vallen als het très awkward wordt. Ik realiseer me nu pas dat ik voetbal alleen leuk vind, als ik een persoonlijke relatie met de wedstrijd heb. Als Nederland/Ghana speelt, voel ik een soort nationale band. En aangezien ik tijdens die wedstrijd wat spelers kende, was het eigenlijk leuker dan verwacht. Ik hoefde alleen maar een beetje met mijn team awesome vlag te zwaaien, een beetje te springen en te schreeuwen en de bal te ontwijken omdat iemand blijkbaar ballen aantrekt.
Máár, terugverwijzend op die dresscode, op de facebookpagina dat we maagdelijk wit aan moesten trekken. Ik helemaal enthousiast mijn hele kast leeghalen om een witte broek, shirt en vest te vinden. Ik had nog net geen witte schoenen aangetrokken. Dus, ik ga helemaal in het wit naar de VU en krijg ondertussen allerlei opmerkingen van ‘wat ben je wit zeg’. Ik voelde me echt, té opvallend en bekeken. Dat kwam vooral die witte broek, die draag ik normaal echt nooit. Maar het was allemaal voor een goed doel dacht ik :)
Na colleges hebben we gewacht tot het tijd was en onderweg wordt dit aan mij verteld: Ik ga echt keihard lachen als jij de enige in het wit bent.

…

Daar had ik dus niet over nagedacht. En wat blijkt, op de voetballers na (die sowieso wit aan moesten omdat dat hun teamkleur was) was ik de enige die helemaal in het wit was gekomen. Ik was nog van plan geweest om ‘Team Awesome’ op mijn hoofd te schrijven met dikke zwarte stift, gelukkig was ik hem vergeten. Ik had echt even een fml momentje, haha.

Maar goed, ik was wel überfanantiek en kreeg zelfs een applausje :D & ik had een leuke avond (en de mensen die genoten van mijn leed ook), dus het viel nog mee. Maar de volgende keer doe ik het wat minder, haha.

ps. Wat ik écht leuk vind aan voetbal, is dit:

Geweldig hoe die voetballers helemaal losgaan als ze gescoord hebben. Vooral die Ghanezen kunnen er wat van <3

Over een aantal weken is er een feest met als dresscode roze. Dat wordt wat jongens!

xxxxxx