C’était horrible.

Waarom doe ik zo moeilijk? Waarom doe ik mijn PWS niet gewoon over AIDS, vind een geneesmiddel en word ik belachelijk rijk..
Nee, ik moet het zo nodig over leefstijl doen, zucht. Met als experiment mensen alcohol laten drinken om te kijken hoe ze erop reageren.
Maar, wat heb je nodig voor zo’n experiment? Exactly, alcohol. Ik was van plan één kratje te kopen, maar dat was blijkbaar niet genoeg o.O Dus nu gewoon iedereen een Six pack, klaar. Hopelijk krijgen ze het op, anders heb ik mijn geld voor niks uitgegeven. Het scheelt nog dat ik niet hoef te betalen voor de zaal, anders was ik kapitalen kwijt.
Ik dacht, laat ik eens grappig doen en terug gaan naar Dirk van den Broek. Ik had op www.ah.nl gekeken hoeveel het bier kostte en ging de prijs vergelijken met Dirk. En Dirk was goedkoper =D Er was alleen een probleempje, ik heb een minderjarig zusje. Dus ik dacht, laten we heel undercover doen. Zij zou bij de ingang wachten, terwijl ik naar binnen zou gaan. Als het bier duurder of er helemaal niet was, zou ik haar bellen en mocht ze mee naar binnen. Als het er wel was en goedkoper, bel ik ook en zeg ik dat ze nog even moest wachten. Als het er is, en ik heb het gekocht, moet ze wachten tot ik het sein geef, dan mag ze me komen helpen. Onderweg ernaartoe keken mensen naar ons alsof we achterlijk waren. Ik had gewoon een normale jas aan, met normale kleding. Met oorwarmers en handschoenen, misschien keken ze daarom? En elke keer als ik rende, rende ik als een pinguïn. Daar zou het vast aan gelegen hebben.
Het was er, dus ik spreek nog wat ex-collega’s aan en ga dan een wagentje halen. Terug in de winkel ging ik naar de drank afdeling en ik pak 10 Six packs bier o.O Hoe meer ik pakte, hoe meer ik me schaamde. Echt, ik voelde me zo’n dronkenlap. Of zo’n chick die 24/7 aan de bar hangt om dronken in een steeg te belanden, shame shame. En het vervelendste was dat iedereen die langs me liep, in mijn karretje keek, tien Six packs zag liggen en afkeurend keek =.= En dat terwijl ik er niet eens van ga drinken! Daarna moest ik nog even wat halen, snacks etc. Gelukkig had ik daar zo’n 10 maanden gewerkt, dus ik wist ongeveer waar alles stond, behalve de Tuc. Die kon ik niet vinden, dus had ik later mijn zusje naar binnen gestuurd. Ik heb echt rondjes zitten draaien met mijn belachelijk zware winkelwagen, met mensen die naar me staarden alsof ik al dat bier al had opgedronken voor ik het had gekocht en dus nog een lading nodig had. Behalve dat ik er niet van ga drinken, vind ik het ook niet lekker. Ik houd van zoet, zoet, suiker, suiker <3 Na tonnen met geld eraan te hebben uitgegeven, ging ik terug naar de plek waar mijn zusje stond. Ik geef haar het sein (smooth over mijn haar strijken) en zij keek me echt aan van: Was dat het sein, of zat je haar niet goed?
Heel smooth ja. Uiteindelijk kwam ze en gingen we inpakken. Er kwam nog een man langs en die vroeg of hij ons kon helpen. Sure, dan brengt hij het naar de tramhalte, vraagt 10 euro, wat ik niet heb en als wraak trapt hij het voor de tram. Dus ik zeg nee, is niet nodig.
Mijn zusje en ik pakken in, en zien al gauw dat het niet genoeg was (ons aantal tasjes). Ik kocht nog even snel zo’n plastic tasje en ging weer inpakken. Die 4(!!) tassen waren belachelijk zwaar, niet normaal. Ik hoorde mijn botten gewoon kreunen en zuchten. Ik loop twee meter en opeens *KRAK*. Nee, niet mijn arm, maar het tasje. &$%^#%^#$%#$%#$% Het grootste tasje, nog zo’n solide van stevig materiaal. Maar blijkbaar was het “houd-vast” koordje van mijn tas niet zo stevig =.= Dus ik sta daar te kijken en mijn zusje ook. Komt die man weer langs, hebben jullie echt geen hulp nodig? Ik: Eigenlijk wel, mijn tasje is kapot.
Hij: Oh, dat maakt niet uit, ik draag het wel even, naar uw auto toch?
Ik kijk hem echt aan met zo’n blik van: Welke auto =.= Ik ben minderjarig en werkloos.
Ik: Ik ben niet met de auto.
Hij: Oh, naar uw fiets dan maar?
Tuurlijk, 60 flesjes bier in mijn fietstassen :P
Ik: Ik ben met het openbaar vervoer.
Hij: Okay, dan draag ik het wel naar de tramhalte.
Ik: Dat heeft niet echt zin, want als ik uitstap kan ik het nog steeds niet naar huis dragen.
Hij: O ja, inderdaad
Ik: Zucht, dan moet ik maar een tasje kopen.
Hij: Ja, dat lijkt me wel het beste.

Dus ik ga een tasje kopen, wat weer lang deed aangezien ze in Dirk nog steeds dat %&%^$ pasjes systeem hebben. (Uitleg over pasje, zie regelcorrecties @ bijbaantje :) )
Maarja, uiteindelijk was het gelukt en liepen we naar de tram halte.
En dat ging zo ongelooflijk kut. Ik bleef maar zeggen: Dit nooit meer. Nooit meer, nooit meer. Wat een k$#$%#$ dag.
Het was aan het regenen, het waaide (woei?), het was koud, die tassen waren zwaar en nog een tasje was aan het scheuren =.=
We hadden het uiteindelijk gered, en na zo’n zes minuten kwam de tram. Eerst ging mijn zusje naar binnen en ik daarna. Ik sleep die tassen naar de eerste de beste vrije plek, met een chauffeur de me aankijkt met een blik van: Poor girl. Ondertussen hoor je al die flessen tegen elkaar klinken en iedereen keek naar mij én in de tas en glimlachten =.= Toen moest ik weer terug om in te checken, en dat vonden ze blijkbaar nog leuker. Maar helpen, ho maar. Leedvermaak mensen.
Daarna werd het nog erger. We stapten uit op Amstel station en daar hebben ze van die belachelijke lange trappen, die meevallen als je geen ballast bij je hebt. De lift was aan de andere kant van het perron bij de ingang en ik dacht: Never, dat ik een %^#%^ half rondje ga lopen voor een lift. Dan ben ik nog eerder boven via de trap.
Ik heb gestruggled, serieus. Eenmaal boven de trap, moest ik weer door de OV poortjes, wat ook niet zo soepel ging. Het ging zo:
1. Zakken vast houden in één hand
2. OV chipkaart pakken, scannen
3. Binnen twee seconden met OV in de oksel de tassen door de poorten slepen voordat je vast komt te zitten tussen de poortjes.
Dan ging okay, maar niet geweldig. Gelukkig stond ik meteen bij de lift, dus gingen we naar boven. Komen we boven aan, verdwijnt mijn glimlach als sneeuw voor de zon. SHIT!!!
Zusje: Wat?
Ik: WE STAAN OP HET VERKEERDE PERRON &$^%^$&$^&%^&
Ondertussen kon ik mijn OV niet vinden, want ik had geen flauw idee waar ik hem had gelaten. Ik dacht dat ik het met mijn handschoenen misschien nog in een van die bier tasjes had gegooid, maar nee. Dus ik ga met de lift naar beneden, zoek en zoek en kan hem niet vinden dus sprint met de trap weer omhoog met het slechte nieuws.
And guess where it was? In my bag. Waarschijnlijk heb ik het zonder er bij na te denken in mijn tas gestopt, heel onbewust. OV-chipkaart geeft alleen maar stress, damn.
Anyway, we moesten weer met de lift naar beneden om vervolgens de goede lift naar boven te nemen. Nu ik erover nadenk, we hadden ook met de roltrap kunnen gaan. Maar ja, eenmaal boven kwam de metro meteen, uiteindelijk namen we eentje die verder van mijn huis stopte, maar dan konden we de bus nemen om zo vlak voor de deur afgezet te worden. In de metro werden we weer aangestaard (sinds Parijs heb ik daar een nog sterkere sensor voor ontwikkeld, voor het geval dat). Je zag die mensen echt afkeurend kijken, pfft. (Waarschuwing: Mijn proefpersonen gaan nu dus álles drinken, anders ben ik voor niets door deze hel gegaan! Ik heb er een snee aan overgehouden die brandt!)
In de bus werden we natuurlijk ook aangestaard, heerlijk. Vooral omdat die bus zo vol was en je gezellig dat gekling van bierflessen hoorde.

Maarja, nu liggen die flessen in de kelder (ideetje van moeders, ander moet ik ze maandag weer naar beneden slepen.) te koelen. Maandag neem ik gewoon een boodschappenkarretje van mijn moeder en sleep ik ze naar de plek waar mijn experiment wordt uitgevoerd. Of desnoods breng ik één voor één, het is toch maar anderhalve minuut lopen.

We zien wel hoe mijn experiment verloopt! xx