Parijs, day 1

C’est Paris.
Traditioneel getrouw gingen v6 naar Parijs op examenreis, met geen idee wat ze te wachten stond. Zou het een heel drukke “week” worden, zou het heel gezellig worden of zou iedereen ruzie krijgen. Zou de Eiffeltoren opgeblazen worden, met ons erop of ernaast, of de Notre Dame? Zouden we lastig gevallen worden door (dronken) Fransen of door vervelende Eiffeltorenverkopers?
Je leest het allemaal hier, op meconnected.blogspot.com
Een vroege vogel zoals ik, die altijd zo vroeg mogelijk opstaat, was uiteraard heel blij dat de bus vertrok om 6 uur ‘s ochtends. Vol goede moed zette ze haar wekker om half 4 uur ‘s ochtends en viel tegen 9 uur ‘s avonds in slaap. Toen de wekker om 5 uur ‘s ochtends afging, stapte ik met een big smile met bed uit en dacht: Paris, here I come.
En dan nu serieus:
Ik slaap altijd zo lang mogelijk uit, dus toen mijn ouders zeiden dat we om half 6 zouden vertrekken, zette ik mijn wekker om 5 uur, een tijd waarvan ik het bestaan nauwelijks wist . Diezelfde dag had ik nog even snel wat spullen in mijn koffer gemikt omdat ik diezelfde dag had meegelopen op het VU, de dag daarvoor een Franse kennistoets had en daarna ging shoppen en de dag daarvoor moest leren voor de Franse kennistoets :) Om 5 uur ging mijn wekker, dus stapte ik brak uit bed met maar 4 uur slaap en pakte nog snel de laatste spullen. Ik besloot van broek te wisselen, met mijn tandenborstel in mijn hand. Nadat ik mijn broek had, wilde ik mijn tanden poetsen, kon ik mijn tandenborstel niet meer vinden. Ik heb o-ver-al gezocht, maar ik kon hem nergens vinden, zucht. Ik was om 5 uur opgestaan, 10 voor half 6 vond ik hem eindelijk, onder mijn kast… Dus ik gooide snel mijn spullen in mijn koffer en ging naar beneden, met nog een laatste blik werpend om te kijken of ik alles bij me had. Ik deed mijn hand op de klink van de auto deur en opeens: Shit, mijn kussen ligt nog boven. Heerlijk, ochtendgymnastiek. Ik ben de trap opgerend en zag mijn kussen heel chill op de bank liggen. Eenmaal beneden kreeg ik een veelbetekenende blik van mijn ouders, maar het was heel normaal om mijn kussen die naast mijn koffer lag te vergeten. Mijn reden: Ja, maar de kussensloop heeft dezelfde kleur als de bank, dus hij was praktisch onzichtbaar.
En dat is waar.
Dus we reden naar school en zaten nog 10 minuten te kletsen, tot ik zag dat de bus eraan kwam. Ik sloot me aan bij mijn vrienden en ging daar verder kletsen, terwijl we de bus ingingen, ik naast KH en NG naar MA. Na naar onze ouders te hebben uitgezwaaid en mijn mentor te hebben opgepikt die achter de bus moest rennen (op zijn verjaardag nota bene :P) was het “slaap-inhaal-tijd”, ieder zijn eigen bank. Met mijn übercoole Offline masker, en mijn mp3 speler in heb ik even 2 uur geslapen, tot we films gingen kijken. Ik vond Zombie land niet zo leuk, dus ik pak heel stoer mijn eigen portable speler en zet hem aan.
Dat was de bedoeling in ieder geval, want hij ging niet aan. Omdat ik hem op uit had gezet. En als ik hem op uit had gezet, betekent het dus dat hij de hele tijd op aan stond $^#$&^#%^%$%#$%
Geen film gekeken dus.
Ik zal jullie de hinderlijke details besparen, dus we gaan even door tot het moment dat we aankwamen. Ik was nog niet helder toen, dus ik pakte MT’s koffer en ging ermee weg, terwijl zij helemaal in de stress zat (als je dit leest, sorry again.) We kregen niet meteen onze kamer en omdat we een persoon miste, werden de kamer weer herschikt. En we kregen ook niet meteen de code, dus ook niet meteen een kamer. Resultaat, in andermans kamer super snel omkleden, om daarna volledig in stijl Parijs in te gaan. We gingen als eerste met de bus naar Père Lachaise, een begraafplaats met veel bekende mensen. Call me paranoid, maar sommige graven leken opengebroken dus ik verwachtte ieder moment besprongen te worden door één of andere zombie :P Dat viel gelukkig wel mee, we (lees: ik) werden alleen aangevallen duiven en lieveheersbeestjes. Met NG als onze TomTom leidde ze ons door Père LaChaise en we vonden de graven eigenlijk best wel makkelijk. Toen we aankwamen bij Victor Noir (een duistere legende vertelt dat als je zijn kruis aanraakt, je een goed seksleven zult hebben.) Na het zo’n 48 keer te hebben aangeraakt (grapje) kwamen er twee toeristen kijken, dus het was wel een beetje beschamend, als hij zag wat één van ons (ik noem geen namen) had gedaan. Nadat hij weg was, toen deden we allemaal 48 keer (grapje). Er kwam toen een vrouw die een takje bloemen voor hem neerlegde, tussen zijn benen. En toen zei ze in het frans: Hebben jullie liefdesproblemen? ^^Wij: Non xD
Toen zei ze nog wat in het Frans, wat we niet exact begrepen, maar wel snapten waar ze op doelde toen ze zo’n handbeweging maakte (denk heel goed door, dan weet je wat ze deed), waarop ik antwoordde: Je sais xD en daarna ging ze weg. Misschien zei ze wel: 30 jaar geleden had ik het achtenveertig keer aangeraakt en ik heb er nooit spijt van gehad, dus ik raad het jullie ten zeerste aan ^^.
Na de begraafplaats, waar overigens auto’s doorheen racen alsof ze achterna worden gezeten door duiven, gingen we naar Saint German des Prés, waar we eerst gingen wandelen om vervolgens avond te eten. De groep scheidde in tweeën en ik, MA en KH gingen op zoek naar een andere plek. Aangezien het een beetje schandalig is om weer terug te gaan (ik heb ook mijn trots), werden we gemotiveerd om door te zoeken. Uiteindelijk vonden we een heel schattig cafeetje waar we lekker hebben gegeten. KH was een beetje boos op me omdat het enige wat ik in het frans zei: J’ai faim. xD Dus in dat cafeetje deed ik het woord en dat ging eigenlijk best wel okay. Het eten was ook good =D Als toetje namen we Ben & Jerry ijs en gingen terug naar de afgesproken plek voor een groepsfoto =D Waar NG trouwens een trauma aan heeft opgelopen, maar ze weet zelf wel hoe dat gebeurd is xD Na ons te hebben volgevreten gingen we met de metro naar de Eiffeltoren. Ik vond de metro eerlijk gezegd nog steeds vrij eng, want je weet maar nooit welke Fransman er eng naar je gaat glimlachen  (op een wijnfeest bijvoorbeeld =.=) en dan zijn jas open doet en je meer bommen uit zijn binnenzak ziet steken dat het aantal puisten op mijn hoofd na een zak pinda’s. En geloof me, dat zijn er veel. Maar gelukkig is er niks gebeurd, anders zat ik hier niet vrolijk te typen =D
Behalve he  t feit dat we om de 2 millise conde werden belaagd door Eiffeltoren verkopers die EH aanzagen voor Lady Gaga (awkwaaaard). In verband met de terreurdreiging werden we gecheckt, dus tassen met zo’n apparaat gescand. Ik, braveling, had geen mitrailleur, granaat of traangas bom bij me. Al werd ik wel een beetje agressief toen die Eiffeltoren verkopers met robotduiven begon te gooien zodat ze vlogen. Eentje had zelfs mijn mentor geraakt, how cruel. Ik wou dat hij hem vertrapt had :P Pluspuntje: Toen ze dachten dat de politie eraan kwamen, waren ze wel allemaal in één keer weg xD
Nog even melden: In de lift was er zo’n jongen die de hele tijd luisterde wat JD en AN aan het vertellen waren, over One Three Hill ofzo. Ik zag ook dat hij steeds hen of mij aankeek, maar ik wist 100% zeker dat hij geen moer verstond van wat wij zeiden. Waarschijnlijk omdat hij het zo’n idiote vreemde taal vond, wilde hij het gewoon horen. Anyway, in de lift naar boven was ik nog steeds aan het kletsen, maar ik merkte dat hij nog steeds keek (daar heb ik onderhand een radar voor gecreëerd, alleen werkt hij niet zo goed met alcohol samen.) Dus ik kijk hem aan en zeg: Je veter zit los. En vreemd genoeg keek hij naar beneden o.O Toeval hoop ik? MA en ik hadden ook al zo’n vooral in BCN (Wauw, die jongen heeft echt vreemd haar, blablabla. Op het einde zei hij: Dankjewel! Maar ja, in zo’n culturele buurt weten ze vast maar een paar woordjes? Hij kan vast ook wel Zweeds ofzo.) Dus heb ik hem maar genegeerd, al bleef hij staren. Gekke shit.
Nou, dat was dus dag 1. In de metro kwamen wel een paar interessante figuren tegen. Eerst stapte er zo’n jongen uit die zijn veters gematched had met zijn shirt, waar SR en ik de hele tijd over kletsen. Na een tijdje kwam zijn vriend de metro in en toen begonnen ze tegen mijn klasgenoten te sjansen, Enrique en Jonas :P Toen zij me eenmaal niet meer interesseerden kwam er een groep studenten naar binnen, helemaal vrolijk (lees: aangeschoten) en eentje keek om zich heen of er nog wat interessants te beleven was. Ik zat zeg maar voor de plek waar hij stond, dus keek hij mij aan, glimlachte en zei: Hai. En ik “Hai” hem terug, en we bleven maar kletsen want hij was leeeeeeuk. Hij leek op Robert Patterson a.k.a Edward Cullen a.k.a. de vampier uit Twilight, alleen dan leuker (: Ik wilde met hem op de foto, maar dat is een beetje vreemd. Ik ken ook mijn grenzen, straks viel dat meisje, vast zijn vrienden, was bijna Bella, maar dan anders, me aan:P
Iedereen wilde natuurlijk weten of we drugs hadden, how superficial :P Well, I can’t put the blame on them, Amsterdam is known about that kind of things.
Ah, Paris, c’était super! x