Ik heb dus sinds het begin van het schooljaar (rond eind september) een passe partout gehaald. Dit betekent dat ik bijna elke sport mag doen bij de bijhorende sportcentra, een goede deal vind ik! Aangezien ik vastberaden ben om mezelf in vorm te trainen, ga ik bijna elke dag samen met mijn fitnesspartner of naar het sportcentrum om te fitnessen of om aerobics te doen. Aangezien we de afgelopen twee maanden vrij vroeg uit zijn, hebben we gefitnesst. De meeste groepslessen beginnen meestal wat later.
Dus eigenlijk zijn wij heel goed bezig. Inmiddels zijn we al zo’n twee maanden bezig en ik wil niet zeggen dat ik inmiddels ben afgevallen en het lichaam van een godin had (die had ik al, haha), maar het is wel aan het werken! Ik ben al iets sterker aan het worden, maar dan op been gebied. Mijn armen hebben al helemaal geen kracht, ik kan nog nét twee sets van vijftien doen met het liften van gewichten (7.5 kg), terwijl ik met mijn benen al zo’n 60kg kan dragen in plaats van de 25kg toen we begonnen. De oefeningen voor mijn buik gaan ook wel aardig, tussen de 20-35 kg (verschillende apparaten) gaat het. Dus ik helemaal vrolijk: yeah, over een paar maanden kun je de was doen op mijn buik! (niet dat ik zo ver wil gaan als een vrouwelijke bodybuilder en dat als ik een potlood alleen al vasthoudt dat hij breekt).
Tot eergisteren.
Zo’n jongen die ik op kamp heb ontmoet had afgelopen maandag was buikspieroefeningen laten zien aan twee medestudenten. I saw how they were suffering, I smelled how they were suffering en nog steeds heb ik me laten overhalen om donderdag ook mee te doen.
Big mistake.
Ik had geen idee voor hoeveel activiteiten ik mijn buikspieren gebruikte..
Maargoed, de oefeningen waren zwaar voor iemand die blijkbaar buikspieren heeft als een pasgeboren kuiken. Waarschijnlijk lag het aan mij, want onze jongeman deed het alsof het niets was. Waarschijnlijk zou hij het nog kunnen doen terwijl hij de krant aan lezen was. En bij mij brak het zweet uit, mijn spieren scheurden, mijn lichaam wilde het al opgeven en meneer heel vrolijk: nee, niet tot vijftien, tot vijftig!
Zonder grap, ik ben volgens mij 36x gestorven die dag. Volgens mij is de pijn die ik die dag voelde, gelijk aan een bevalling!
Oké, ik stel me aan. Maar het was wel zwaar, dat zeker.
Toen we eindelijk klaar waren, riep hij nog: zeg het maar of je spierpijn hebt, zo niet dan doen we het de volgende keer wat zwaarder.
Ha, no way!
Ik wist dat ik spierpijn zou krijgen, maar ik bleef optimistisch, want die nacht ging ik om één uur naar bed en ik voelde niks. Ik dacht: Oh, ik kan veel zwaarder aan, ik voel niks!
De ochtend daarna ging mijn wekker af en ik probeer omhoog te komen (je weet wel, door je buikspier aan te spannen en je bovenlijf naar boven te brengen) en BAM spierpijn! It hit me like a drunk driver on a highway in the middle of the night. En jongens, ik voel het nog steeds. Bij bijna elke handeling die ik deed, voelde ik de pijn. Bij het oppakken van mijn tas, het reiken naar een product op de bovenste plank, bij het niezen, bij het hoesten, bij het fietsen.
Máár, dit betekent dat het werkt! Ondanks de pijn (die op zaterdagavond net zoals vrijdagochtend is) doe ik de volgende keer gezellig mee. Dit is goede pijn, geen nonsense ik-had-zin-om-je-te-steken-pijn, maar nog-een-paar-keer-en-je-abdominals-zullen-zo-mooi-zijn-dat-je-‘s winters-zelfs-naveltruitjes-gaat-dragen-pijn.
Volgende week weer terug naar de sportschool! Hopelijk ben ik volgende week wel weer volledig hersteld :)
xxx
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Dankje voor je reactie :)