Afgelopen zomer ben ik naar mijn land van herkomst gegaan, Ghana. Niet om te chillen en te genieten van de zon, maar om kei en keihard te werken. Samen met World Servants ging ik met een groep mensen van het Leger des Heils naar Greater Accra om daar een school voor basisschoolkinderen te bouwen. Jazeker, ik, met nul ervaring op het gebied van bouwen. Ik, die met Bison lijm alles probeert te repareren. Maar het is gelukt, heel erg gelukt. Zo erg gelukt dat vandaag waarschijnlijk een aantal schoolkinderen les heeft gekregen in een lokaal waar ik stenen op elkaar heb gemetseld, waar ik gepleisterd en geverfd heb. Like a boss.
Ik zou graag alle informatie willen opschrijven, maar helaaas. Ik faal nogal. Ik heb tijdens de reis bijna elke dag in mijn logboek geschreven, zodat ik alles netjes had kunnen overtypen voor op mijn blog. Na drie weken kwam ik vrolijk terug uit Ghana en wil mijn koffer openmaken, tevergeefs.. De sleutel van mijn slot was weg.
Duuuuus, de helft van mijn spullen zitten nog in mijn koffer, de rest heb ik door een gat kunnen trekken. Ik heb nog wel hoop dat ik ooit de sleutel zal vinden, maar tot die tijd, zullen bepaalde spullen rotten in mijn koffer.
Ik zal dus kort vertellen wat er zich helemaal afgespeeld. We sliepen op het hoofdkwartier van het Leger des Heils in Accra. De kamers waren superchill, ik vond het zo leuk dat in een klamboe mocht slapen, het leek op mijn eigen plek waar ik kon chillen, ideaal! We hadden ook een binnenplaats waar we konden chillen, waar we soms in de avond gitaar/djembe speelden. Het enige waar ik maar niet aan kon wennen was dat we het toiletpapier niet mochten doorspoelen, omdat het toilet anders zou kunnen verstoppen. Boy, wat een drama was dat toen iedereen aan de diarree was.. Want ja, dat was gebeurd, ons vermoeden was dat we allemaal niet expres Ghanees water binnenkregen. Ghanees water ain’t for Europeans. Zelfs niet voor Ghanese-Nederlanders. Het waren nachten waarbij steeds rond dezelfde tijd wakker werd, mijn slippers aan deed, met de zaklamp op zoek ging naar toilet papier en in het donker over de binnenplaats naar het toilet sloop, in de hoop dat niemand anders wakker werd. Het aparte was, toen ik een halve dag terug in Nederland was, mijn lichaam helemaal was van ‘sweet heavens, we’re home, let’s go back to normal mode.’
Het bouwen zelf was best zwaar, de eerste dagen had ik eerst spierpijn en het vroege opstaan was niet chill, maar het was te doen! Het was best grappig dat elke keer als we met de bus door de stad reden mensen naar ons keken van: ‘Omg, white people! Look white people, white pe.. what is that black girl doing there?!’ Ze noemden mij serieus black American, en lulden in het Ghanees over ons en ik stond er bij met een blik van ‘Ik weet precies wat jullie zeggen, muahaha.’ Heerlijk. Tegen het einde aan kwamen ze er wel achter dat ik een volbloed Ghanees was en ook nog de taal sprak, dan vonden ze allemaal geweldig.
De mensen daar waren zo dankbaar voor het werk die we daar leverden. We deden ook nog kinderwerk, waarmee we speelden met de kinderen en ze ook nog lesgaven over HIV/aids.
Je weet toch dat mensen zeggen dat als ze op zo een reis zijn geweest, dat ze terugkomen en de wereld in een ander licht zien en willen veranderen? Dat is ook zo. Na een spelletjesdag op de school hadden we wat vies water in een flesje ergens staan. Een jongentje kwam op mij af en vroeg: “Mevrouw, ik heb zoveel dorst, mag ik dat water drinken?” That really broke my heart. In Ghana had ik ook nauwelijks gedoucht omdat het water zo koud was en als ik douchte, was het maar voor drie minuten. Sinds ik terug ben, douche ik kort en raak ik geïrriteerd als iemand de kraan lang en hard open laat staan. Maar, ik begin wel steeds langzamer langer te douchen..
Het was zeker een mooie ervaring en ik weet dat mensen daar heel blij zijn met het project die we opgestart hebben. In drie weken hebben we heel veel werk geleverd en niet alleen die drie weken, maar ervoor ook, op het voorbereidingskamp, tijdens het geld ophalen voor de reis, zoveel moeite.
It feels good to be nice.
Our masterpiece:
Ik ga sowieso deze zomer nog een keer terug om te kijken hoe het uiteindelijk geworden is :).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Dankje voor je reactie :)